A
Admin
Yönetici
Yönetici
İnsan bazen bir cümlede yorulur. Bazen bakışlardan, bazen bakılmamaktan… Ne çok iş yapınca, ne de gün boyu koşturunca değil; İnsan en çok anlaşılmayınca yorulur. Bir duvara çarpa çarpa konuşmaktan, Kendi iç sesine bile yetişememekten yorulur… Günümüz insanı sabah uyanıyor, giyinip bir role bürünüyor. Çoğu zaman yüzüne taktığı gülümseme, kalbinin yorgunluğunu örtmeye yetmiyor. Kalabalıklar içinde yalnız, başarılar içinde mutsuz. Teknoloji var, hız var, para var… Ama huzur yok. Herkes güçlü görünme derdinde. Oysa en çok güçlü görünmek yorar insanı. Kimse kimseye gerçekten “Nasılsın?” demiyor pek. Demese de olur zannediyoruz. Ama insan, içi duyulmadıkça eksiliyor. “İyiyim” geçiştirmesi insanın en büyük yüküne dönüşüyor. İnsan ne zaman yorulur? “İyiyim” demeyi alışkanlık haline getirdiğinde… Gülümsemeyi bir tür savunma mekanizması gibi kullandığında… İçinde fırtınalar koparken, dışarıdan “ne kadar da sakin” dendiğinde… Ve belki de en çok, kimseye “Ben aslında çok yalnızım” diyemediğinde…