A
Admin
Yönetici
Yönetici
Gazze yorgun… Her gün biraz daha düşüyor sessizliğin, yıkımın, acının ağırlığıyla. Dört bir yanımızı saran karanlık temaşalar, yüreklere kazınan haber bültenleriyle büyüyor. Akşam ekranlarında, ajanslar yine şehit edilen kadın ve çocukların sayısını bildiriyor.
Gazze’de yıkıntıların üzerinde gezinirken titreyen kameralar ve ayakta durmakta zorlanan muhabirlerin yüzlerindeki tarifsiz ifade, kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir sahneye dönüşüyor. Konuşmalarına gerek yok; halleri, her şeyi anlatıyor. Hâli pürmelalleri ortada…
Ve az ötede, enkazlar arasında bir çocuk… Elinde Kur’an-ı Kerim, sesiyle molozların üzerine umut serpen bir melek gibi… Muhteşem bir makamla okuduğu ayetler, kulaklarımızda değil kalbimizde yankılanıyor. O manzara, gözlerimizi yaşla doldururken, yine de içimizde bir yerlerde umudu diri tutuyor.
Gazze’de son günlerde gördüğüm bir başka görüntü, her şeyden daha çok içimi yaktı. Bu kez etrafta yıkıntı yoktu, ama umutla yoğrulmuş bir yalnızlık vardı. Çıplak ayaklarla çölde yürür gibi tozlu bir zeminde tam on iki kilometre yürüyen küçük Amir, Amerikan yardım teşkilatına ulaşmıştı. Orada Amerikalı bir askerden bir gıda paketi aldı. Belki aldığı aile terbiyesinin belki de hayatta kalma mücadelesinin bir yansıması olarak o askerin elini öpmüştü. Bu, bizim coğrafyamızda yadırganmaz; bir teşekkürün, bir vefanın ifadesidir.
Gıda paketini aldıktan sonra aynı yolu geri dönmeye başlamıştı Amir. On iki kilometrelik zorlu bir yola çıkacaktı daha... Gideceği yer, Refah şehrinin mücavir alanında çadırda yaşayan ailesinin yanıydı. Ama oraya varamadı. Dönüş yolunda daha on iki adım atmamıştı ki İsrailli bir terörist onu sırtından vurmuş ve oracıkta can vermişti. Belki o kurşunu bir Amerikalı asker sıktı, belki bir başkası. Ne fark eder? İsrail, Batının paslı bıçağı gibi Filistin’in sırtında yara açıyor, Filistin'i katlediyor. Amir, bu katliamın en somut, en sessiz tanığı oldu.
Oysa Amir’in hiçbir suçu yoktu. Sadece kendi toprağında özgürce yaşamak istiyordu. Tıpkı binlercesi gibi... Filistin’in, Gazze’nin bu acısı artık sadece onların değil, tüm insanlığın ortak acısıdır.
Hatırlıyorum… Daha önce Nuseyrat kampı civarında, üç yaşındaki Rim adlı bir çocuk şehit edilmişti. Annesi ve babası gözlerinin önünde öldürülmüş, kendisi hâlâ yaşıyordu. Telefonla ambulans çağırmaya çalışıyordu. Ama ona da merhamet edilmedi. İsrailli teröristler onu üç yüz kurşunla şehit etti. Rim’in şehadetinin ardından, 23 Aralık 2023 tarihinin “Dünya Şehit Çocuklar Günü” olarak anılması için çağrılar yapılmıştı.
Kendi toprakları üzerinde özgürce yaşamak dışında hiç bir suçu yoktu Amir’in ve diğer masum ölülerin. Filistin’in, Gazze’nin bu acısı; artık benim gibi bütün dünyanın ortak acısı.
Daha önce Gazze’de Nuseyrat kampı civarında yüzlerce kurşunla şehid edilen üç yaşında Rim adında Filistinli çocuk Rim şehid edilmişti. Annesi, babası öldürülmüş o ise daha yaşıyordu ve ambulans görevlileriyle telefonda konuşuyordu. Ama İsrailli teröristler ona da acımadı ve üç yüz kurşunla onu öldürmüşlerdi. Gazzeli Rim’in şehid edildiği gün 23 Aralık 2023 tarihi, “Dünya Şehit Çocuklar Günü” olarak anılması için çağrılar yapılmıştı.
O günden sonra, dünyanın dört bir yanından binlerce insan, sivil toplum kuruluşları ve aktivistler; Rim’i doğum gününde anmak, Gazze’deki soykırımı duyurmak için etkinlikler düzenledi. Şehit düşen Rim’in dedesi Halid Nebhan’ın torununu son kez gözlerinden öperek “Ruhumun ruhu” demesi ve ondan geriye kalan tek küpeyi yakasına rozet gibi takması, hepimizin kalbini delip geçmişti.
Şimdi, o şehadet şerbetinden Amir de içti. Artık onun adıyla anıyoruz mazlumluğu, acıyı ve direnişi… Gazzeli Amir’in şahsında dünya halkları ayağa kalkıyor. İsrail ve Amerika’ya lanetler yükseliyor göğe…
Bugün dünya, bir torba umutla bir kurşunluk sessizlik arasında sıkışmış halde. Gazzeli Amir’e, çocukluk borcumuzu ödemeye mecburuz. Ona bir yuva, bir aile, bir gelecek, bir vatan borçluyuz. Rim’e de öyle…
Ve onların şahsında şehit edilen tüm Gazzeli çocuklara...
Gazze’de yıkıntıların üzerinde gezinirken titreyen kameralar ve ayakta durmakta zorlanan muhabirlerin yüzlerindeki tarifsiz ifade, kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir sahneye dönüşüyor. Konuşmalarına gerek yok; halleri, her şeyi anlatıyor. Hâli pürmelalleri ortada…
Ve az ötede, enkazlar arasında bir çocuk… Elinde Kur’an-ı Kerim, sesiyle molozların üzerine umut serpen bir melek gibi… Muhteşem bir makamla okuduğu ayetler, kulaklarımızda değil kalbimizde yankılanıyor. O manzara, gözlerimizi yaşla doldururken, yine de içimizde bir yerlerde umudu diri tutuyor.
Gazze’de son günlerde gördüğüm bir başka görüntü, her şeyden daha çok içimi yaktı. Bu kez etrafta yıkıntı yoktu, ama umutla yoğrulmuş bir yalnızlık vardı. Çıplak ayaklarla çölde yürür gibi tozlu bir zeminde tam on iki kilometre yürüyen küçük Amir, Amerikan yardım teşkilatına ulaşmıştı. Orada Amerikalı bir askerden bir gıda paketi aldı. Belki aldığı aile terbiyesinin belki de hayatta kalma mücadelesinin bir yansıması olarak o askerin elini öpmüştü. Bu, bizim coğrafyamızda yadırganmaz; bir teşekkürün, bir vefanın ifadesidir.
Gıda paketini aldıktan sonra aynı yolu geri dönmeye başlamıştı Amir. On iki kilometrelik zorlu bir yola çıkacaktı daha... Gideceği yer, Refah şehrinin mücavir alanında çadırda yaşayan ailesinin yanıydı. Ama oraya varamadı. Dönüş yolunda daha on iki adım atmamıştı ki İsrailli bir terörist onu sırtından vurmuş ve oracıkta can vermişti. Belki o kurşunu bir Amerikalı asker sıktı, belki bir başkası. Ne fark eder? İsrail, Batının paslı bıçağı gibi Filistin’in sırtında yara açıyor, Filistin'i katlediyor. Amir, bu katliamın en somut, en sessiz tanığı oldu.
Oysa Amir’in hiçbir suçu yoktu. Sadece kendi toprağında özgürce yaşamak istiyordu. Tıpkı binlercesi gibi... Filistin’in, Gazze’nin bu acısı artık sadece onların değil, tüm insanlığın ortak acısıdır.
Hatırlıyorum… Daha önce Nuseyrat kampı civarında, üç yaşındaki Rim adlı bir çocuk şehit edilmişti. Annesi ve babası gözlerinin önünde öldürülmüş, kendisi hâlâ yaşıyordu. Telefonla ambulans çağırmaya çalışıyordu. Ama ona da merhamet edilmedi. İsrailli teröristler onu üç yüz kurşunla şehit etti. Rim’in şehadetinin ardından, 23 Aralık 2023 tarihinin “Dünya Şehit Çocuklar Günü” olarak anılması için çağrılar yapılmıştı.
Kendi toprakları üzerinde özgürce yaşamak dışında hiç bir suçu yoktu Amir’in ve diğer masum ölülerin. Filistin’in, Gazze’nin bu acısı; artık benim gibi bütün dünyanın ortak acısı.
Daha önce Gazze’de Nuseyrat kampı civarında yüzlerce kurşunla şehid edilen üç yaşında Rim adında Filistinli çocuk Rim şehid edilmişti. Annesi, babası öldürülmüş o ise daha yaşıyordu ve ambulans görevlileriyle telefonda konuşuyordu. Ama İsrailli teröristler ona da acımadı ve üç yüz kurşunla onu öldürmüşlerdi. Gazzeli Rim’in şehid edildiği gün 23 Aralık 2023 tarihi, “Dünya Şehit Çocuklar Günü” olarak anılması için çağrılar yapılmıştı.
O günden sonra, dünyanın dört bir yanından binlerce insan, sivil toplum kuruluşları ve aktivistler; Rim’i doğum gününde anmak, Gazze’deki soykırımı duyurmak için etkinlikler düzenledi. Şehit düşen Rim’in dedesi Halid Nebhan’ın torununu son kez gözlerinden öperek “Ruhumun ruhu” demesi ve ondan geriye kalan tek küpeyi yakasına rozet gibi takması, hepimizin kalbini delip geçmişti.
Şimdi, o şehadet şerbetinden Amir de içti. Artık onun adıyla anıyoruz mazlumluğu, acıyı ve direnişi… Gazzeli Amir’in şahsında dünya halkları ayağa kalkıyor. İsrail ve Amerika’ya lanetler yükseliyor göğe…
Bugün dünya, bir torba umutla bir kurşunluk sessizlik arasında sıkışmış halde. Gazzeli Amir’e, çocukluk borcumuzu ödemeye mecburuz. Ona bir yuva, bir aile, bir gelecek, bir vatan borçluyuz. Rim’e de öyle…
Ve onların şahsında şehit edilen tüm Gazzeli çocuklara...